Σας προωθώ κάτι παλιό αλλά καλό και χρήσιμο για το Δήμαρχο της «υποανάπτυκτης, οπισθοδρομικής, απολίτιστης, …» Μπογκοτά το 1993. Και βέβαια δεν έχει να κάνει μόνο με δημάρχους αλλά και με βουλευτές, υπουργούς κ.λ.π..
Το καλύτερο για μένα από αυτά που εφάρμοσε ήταν το ομαδικό αλλά ειρηνικό κράξιμο.
(Να σας θυμίσω και το "άδειασμα" του Παπαδόπουλου στο Παναθηναϊκό στάδιο. Χωρίς γιουχαΐσματα, χωρίς συνθήματα, μόνο μεχειροκροτήματα)
Να προσθέσω και το παράδειγμα του Κοινοτάρχη της Ανάβρας (Μαγνησίας). Νομίζω οτι είναι σε όλους γνωστά τα κατορθώματα του.
Πως θα αντιμετωπίζαμε όμως εμείς έναν τέτοιο άνθρωπο;
Όπως αντιμετωπίσαμε και τη Μπιρμπίλη;
Η οποία δεν ξέρω αν είναι καλή υπουργός ή όχι, αλλά προτού καν δούμε το όποιο έργο της για να την κρίνουμε ασχολούμασταν με τις στιλιστικές τις επιλογές. Μας πήραζε που ντύνονταν και συμπεριφέρονταν όπως όλος ο κόσμος. Όπως εμείς οι ίδιοι. Και όλα αυτά ενώ κατακρίναμε τους επαγγελματίες πολιτικούς, αυτούς που αποκτούν ένα αξίωμα, φοράνε κουστούμι και γραβάτα και «παγωνίζουν» (ρήμα του ουσιαστικού παγώνι) κάθε φορά που τους προσφωνούμε Κύριε Βουλευτά, Κύριε Υπουργέ, Κύριε Πρόεδρε, κ.λ.π.. Και ενώ λέγαμε φτάνει πια, θέλουμε κάτι καινούργιο κάτι διαφορετικό και κυρίως κάτι ουσιαστικό.
Τελικά αυτοί είμαστε;
Εκεί έχουμε φτάσει; (και όχι μας έχουν φτάσει)
Και μας κακοφαίνεται που λένε ότι οι Έλληνες κοιμούνται;
Και η συμμετοχή μας στην υπέροχη εκδήλωση της Τετάρτης έπρεπε να γίνει επειδή κάποιος «μας την είπε»;. Από αντίδραση σε αυτούς τους «κακούς» που μας κατακρίνουν;
Όχι για την κατάσταση στην οποία έχουμε έρθει αλλά επειδή κάποιος μας έκανε παρατήρηση;
Μήπως τόσα χρόνια ήμασταν συνένοχοι; Μήπως και συμμέτοχοι;
Γιατί μεταλλαχτήκαμε έτσι ρε παιδιά;
Όλη αυτή η ψεύτικη ανάπτυξη και ευημερία, όλο αυτό το σαθρό οικονομικό οικοδόμημα των τελευταίων χρόνων μήπως το χτίσαμε όλοι εμείς και καθένας μας ξεχωριστά πετραδάκι πετραδάκι;
Και μήπως μας βόλευε;
Ήθελα να έχω τελευταίας τεχνολογίας κινητό. Άρα το άλλαζα κάθε τρεις και λίγο.
Ήθελα laptop και Internet. Εεε, να μην έχω και εγώ; Όλοι έχουν. Επιβάλλεται. Και πως θα μπαίνω στο facebook να κάνω φίλους; Καλούς φίλους. Κολλητούς!!!
Ήθελα γυαλί ηλίου. Όχι βέβαια για τα μάτια μου αλλά για τα μάτια των άλλων.
Ήθελα trendy ρούχα για να είμαι in. Εξάλλου πως θα με κάνανε παρέα οι άλλοι; Για τον χαρακτήρα μου; Όχι βέβαια. Αφού και εγώ, η αλήθεια είναι, έτσι έκρινα τους ανθρώπους.
Ήθελα δουλειά γραφείου. Το χωράφι λερώνει. Τεχνίτης; Δεν είσαι καλά. Θα γίνω εγώ υδραυλικός, ψυκτικός ή ελαιοχρωματιστής; Δεν είναι in. Και βέβαια αν γίνω πωλητής (μιας και είναι καθαρή δουλειά) θα με αποκαλούν υπεύθυνο πωλήσεων. Ακούγεται ωραίο. Μου αρέσει. Θα φοράω και κουστούμι και γραβάτα.
…Μετά είδα ότι η ορθοστασία με τσάκιζε. Είχα και στόχους που έπρεπε να πιάσω. Και το αφεντικό αμείλικτο. Είχα πολύ άγχος και φοβερή πίεση.
Μήπως τελικά έπρεπε να γίνω υδραυλικός; Μήπως στο χωράφι θα ήταν καλύτερα;
Και φτάσαμε στο σημείο να μην παράγουμε τίποτα. Μόνο υπηρεσίες.
Κάποτε κάναμε πικ νικ. Ακόμα έχω τη γεύση στο στόμα μου.
Κάποτε μέναμε σε αντίσκηνο. Ακόμα έχω τις εικόνες στο μυαλό μου.
Τώρα όμως ήθελα πολυτελή ξενώνα και trendy μουσικό καφεμεζεδοψησταροεστιατόριο. Έχω πάει σε πολλά όμως οι αναμνήσεις που μου έχουν μείνει δεν είναι από αυτά.
Και βέβαια όλα τα παραπάνω, και πολλά περισσότερα, γίνονταν με δανεικά. Δεν είχαμε χρήματα για όλα αυτά.
Ξαφνικά από το ένα άκρο πήγαμε στο άλλο.
Και ήμασταν ευτυχισμένοι.
Ευτυχισμένοι που παίρναμε μικρό μισθό, που όλα ήταν (και είναι) πανάκριβα, που οι παρεχόμενες υπηρεσίες ήταν απαράδεκτες. Αλλά δεν βαριαίσε. Αφού έχουμε να ξοδέψουμε.
...τα δανεικά.
Τα δανεικά που εμείς δεν θα δίναμε δεξιά και αριστερά. Οι άλλοι όμως μας τα έδιναν. Και τα πήραμε. Και ξεκίνησε ο κύκλος.
Και είμασταν ευτυχισμένοι.
Το βρήκαμε το νόημα της ζωής.
Τσιμπήσαμε στο δόλωμα. ΓΙΑΤΙ;
Όλα αυτά βέβαια κινούσαν το χρήμα και την οικονομία. Αλλά δεν νομίζω ότι αυτά είναι ανάπτυξη.
Και βέβαια τα δανεικά για σπίτι ή για έκτακτες καταστάσεις ανάγκης είναι καλοδεχούμενα και απαραίτητα. Αλλά δανεικά για λούσα, φούμαρα και αέρα κοπανιστό;
Επίσης καλό είναι να έχουμε όλοι όλες τις ανέσεις. Αλλά ίσως να είναι καλό (όχι να αρκούμαστε σε αυτά που έχουμε αλλά) να είμαστεκαλά με αυτά που έχουμε. Και σιγά σιγά να διεκδικούμε και να κατακτούμε περισσότερα. Καλύτερους μισθούς, μικρότερο κόστος διαβίωσης, καλύτερες υπηρεσίες. Που θα είναι δικά μας, κεκτημένα μας. Όχι δανεικά.
Όποιος τελείωνε τον στρατό και κατάφερνε να βρει μια δουλίτσα και έπιανε λίγα χρήματα στα χέρια του ΕΠΡΕΠΕ!!! αμέσως να πάρει αυτοκίνητο. Must.
Όποιος ήταν τυχερός και βρήκε σπίτι από τους γονείς του, είχε σταθερή δουλειά και μπόρεσε να αγοράσει αυτοκίνητο ΕΠΡΕΠΕ!!! να πάρει και εξοχικό. Και αν είχε και εξοχικό ΕΠΡΕΠΕ!!! να πάρει σκάφος κ.ο.κ.
Και κατηγορούσαμε τους φοροφυγάδες, τα αδίστακτα αφεντικά, την πλουτοκρατία. Δυστυχώς αν μπορούσαμε θα ήμασταν και εμείς μια από τα ίδια. «Στο βάθος το ζηλεύουμε αυτό που ρεζιλεύουμε».
Γιατί θέλαμε λοιπόν συνεχώς περισσότερα; Αφού όπως λέμε αυτά αλλοιώνουν τον άνθρωπο.
Όταν άλλαξε η δραχμή σε ευρώ, έγιναν οι γνωστές στρογγυλοποιήσεις. Το πήραμε χαμπάρι αλλά απλώς γκρινιάξαμε λίγο. Και το κοπάδι συνεχίσε να ψωνίζει.
Κάποιοι άλλοι (βλέπε Γερμανοί), όταν αντίστοιχα το μάρκο έγινε ευρώ, δεν το έκαναν. Και οι τιμές έπεσαν και ήρθαν στα επίπεδα που έπρεπε να είναι.
Ωραία ήταν πάντως. Το ευχαριστήθηκε η ψυχή μου.
«Παγώνιζα» και εγώ.
Δεν με φώναζε βέβαια κανείς «Κύριε Πρόεδρε» αλλά έβλεπε όλα τα καλούδια που είχα στην κατοχή μου και ζήλευε. Και εγώ αισθανόμουν καλύτερα και από «Κύριος Πρόεδρος». Και καμάρωνα.
Πρώτη μου έννοια δεν ήταν το ντουλάπι με τα τρόφιμα αλλά το ντουλάπι με τα Armani.
Δεν άλλαζα τα φθαρμένα λάστιχα στο αυτοκίνητο, «άστα λίγο ακόμα». Ο κίνδυνος να «σκάσω μύτη» στην in καφετέρια, να δώσω 6 ευρώ για το τσοκοφρεντοτρουφοκανελορόφημά μου και να στολίσω πάνω στο τραπέζι(δίπλα στο κλειδί-συναγερμό του αυτοκινήτου) ένα κινητό τηλέφωνο που απλώς κάνει κλήσεις και δεν βγάζει φωτογραφίες, δεν τραβάει βίντεο, δεν συνδέεται στο internet, δεν έχειgps-bluetooth-wifi-facebook ήταν πιο σοβαρός από τον κίνδυνο να «σκάσω» σε κανένα δέντρο από κλατάρισμα στην Εθνική με 140χιλ/ώρα.
Αν πιστεύουμε ότι είμαστε ξεχωριστός λαός, πιο δημοκρατικός, πιο πολιτισμένος, πιο προοδευτικός και πολλά ακόμα πιο… από τους άλλους, δικαίωμά μας να το πιστεύουμε και να καμαρώνουμε γι’ αυτό και έτσι πρέπει να επιδιώκουμε να είμαστε αλλά είναι ανήθικο να το φωνάζουμε χωρίς να το κάνουμε πράξη.
Στο κυνήγι της απόκτησης των πάντων νομίζω τα καταφέραμε.
Εξάλλου οτι βάλει στο μυαλό του ο Έλληνας το μπορεί.
Ότι βλέπαμε το ζηλεύαμε και το αποκτούσαμε. Και όχι μόνο υλικά αγαθά.
Ζηλέψαμε και τις τομάτες, το καλαμπόκι, τη σόγια.
Ζηλέψαμε τη μετάλλαξή τους.
Και τελικά την αποκτήσαμε.
Έχω την εντύπωση οτι πολλά χρόνια πριν ο Πανούσης, σε ανίποπτο τότε χρόνο, σχολιάζοντας την ελληνική πραγματικότητα είχε πει (προφανώς αστειευόμενος): "οδηγούμαστε σε ένα γκρεμό στον οποίο έχουμε υποχρέωση να πέσουμε".
...τα καταφέραμε Τζιμάκο
Χρήστος
