Κοινός τόπος πια η διαπίστωση ότι ζούμε σε δύσκολες και πρωτόγνωρες συνθήκες. Ένα περιβάλλον συνεχιζόμενης και επιδεινούμενης κοινωνικής ανασφάλειας, απόρροια της εφαρμογής ενός ανάλγητου μνημονίου εμπλουτιζόμενο με πολλαπλά επικοινωνιακά τεχνάσματα που επιχειρούν να επισκιάσουν τα αλλεπάλληλα σκληρά μέτρα εις βάρος κυρίως των αδύναμων κρίκων της κοινωνίας.
Σε αυτό το σκηνικό προστέθηκε την περασμένη εβδομάδα η είδηση του ναυαγίου της πολυδιαφημισμένης επένδυσης στον Αστακό από αραβικά κεφάλαια. Διαβάζοντας τις λεπτομέρειες αυτής της υπόθεσης θα πρέπει να αισθανθούμε ανακουφισμένοι!
Γιατί αποδεικνύεται ότι η όλη αυτή επιχείρηση θα μπορούσε να καταλήξει σε ένα γιγαντιαίο φιάσκο. Η επένδυση ήταν στημένη σε πήλινα πόδια (χωρίς αξιόπιστες εταιρείες που υποτίθεται ότι είχαν αναλάβει την κατασκευή και λειτουργία της μονάδας). Επένδυση με τουλάχιστον αμφίβολα οικονομικά αποτελέσματα (αποδείχθηκε ότι ούτε αγορές για την παραγόμενη ενέργεια είχαν εξασφαλιστεί ούτε η οικονομική βιωσιμότητα είχε ελεγχθεί). Λειτουργία που θα στηριζόταν στο υγραέριο LPG, παράγωγο πετρελαίου, εξαιρετικά επικίνδυνου και ρυπογόνου. Τόσο που η χρήση του έχει απορριφθεί από όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες!
Η αποτυχία ήρθε πριν οι επικίνδυνες αναθυμιάσεις πνίξουν την περιοχή και προτού η αδυναμία βιωσιμότητας προσθέσει νέα χρέη σε μια καθημαγμένη οικονομία.
Η δυσάρεστη αυτή ιστορία είναι άμεση απόρροια της κυβερνητικής αγωνίας να προσελκυστούν επενδύσεις με κάθε τρόπο. Έτσι προκρίθηκε ο δρόμος -fast track. Μια διαδικασία που προσπάθησε να παρακάμψει τις απαραίτητες τεχνικοοικονομικές μελέτες, μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων, νόμους και διατάξεις που προστατεύουν δάση και τον αιγιαλό. Διαδικασία που θα παρέκαμπτε τον κοινωνικό, δικαστικό και κοινοβουλευτικό έλεγχο.
Αποδείχθηκε με τρόπο ηχηρό πως η διαδικασία αυτή στηριγμένη στην αδιαφάνεια, σε συνθήκες σχεδόν πανικού, δημιουργεί συνθήκες που μπορούν να αξιοποιηθούν εντέχνως από διάφορους αετονύχηδες και αεριτζήδες με ερείσματα πιθανόν στην κεντρική εξουσία.
Η παταγώδης αυτή αποτυχία αφήνει πίσω της αρκετά βασικά συμπεράσματα. Το κυρίαρχο ανάμεσα τους είναι ότι οι όποιες επενδύσεις θα πρέπει τουλάχιστον να υπακούσουν σε ορισμένους κανόνες. Μελέτες, προστασία του περιβάλλοντος, διαφάνεια και έλεγχος είναι απαραίτητες, αναντίρρητες και αξεπέραστες συνθήκες. Ο άλλος δρόμος καταλήγει στην αποτυχία, το ξεπούλημα του δημόσιου χώρου και την περιβαλλοντική υποβάθμιση.
Δυστυχώς είναι ο δρόμος που έχει ακολουθηθεί πολλές φορές κατά το παρελθόν στην χώρα μας. Εμείς εδώ στα Μέγαρα το έχουμε ζήσει και συνεχίζουμε να το πληρώνουμε με οδυνηρό τρόπο. Φυσικά αναφέρομαι στον απαράδεκτο τρόπο με τον οποίο ορίστηκε ως χώρος υποδοχής βιομηχανικών δραστηριοτήτων η περιοχή στον υγροβιότοπο του Βουρκαρίου πριν από δεκαεπτά περίπου χρόνια. Να θυμηθούμε ότι αυτό είχε οριστεί με μια ένα εμβόλιμο άρθρο σε έναν άσχετο νόμο. Δεν είχε προηγηθεί μελέτη, δεν είχαν αξιολογηθεί περιβαλλοντικά στοιχεία, δεν υπήρξε διάλογος, δεν προηγήθηκε έλεγχος. Προχειρότητα που κατέληξε σε καταστροφή. Κατασκευάστηκαν μονάδες μέσα στον χερσαίο πυρήνα του υγροβιότοπου. Κατάσταση που τώρα προσπαθούμε να σταματήσουμε και να ανατρέψουμε. Εξυπηρετήθηκαν ατομικά συμφέροντα και επιδιώξεις σε βάρος του περιβάλλοντος και της ποιότητας της ζωής όλων των κατοίκων της Μεγαρίδας. Το δημόσιο όφελος μηδενικό, το αντίστοιχο κόστος τεράστιο!
Το ίδιο φυσικά και με το αεροδρόμιο. Παχιά λόγια περί ανάπτυξης και τοπικού οικονομικού οφέλους αποδείχθηκαν φούσκες. Μας έμεινε η επιδεινούμενη όχληση και ο κίνδυνος μαζικού ατυχήματος σε κατοικημένη περιοχή.
Ας ελπίσουμε ότι η παταγώδης αποτυχία του Αστακού θα σταθεί ευκαιρία να συλλογιστούμε. Αφορμή για να δραστηριοποιηθούμε Να αποτρέψουμε σενάρια ενός 'δικού μας Αστακού'.
ένας απο τους blogers του Βουρκαρίου
