Τα τρία πρόσφατα γεγονότα είναι η κορυφή του παγόβουνου της αποσάθρωσης του κοινωνικού ιστού. Μια πόλη ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ, χαοτική που δεν μπορεί να συνεννοηθεί ούτε για το πως θα διαχειριστεί τα σκουπίδια της σε οικολογική κατεύθυνση.
Μέσα σε ένα 24ώρο είχαμε:
- Την άγρια δολοφονία στην Γ' Σεπτεμβρίου του Μανόλη Καντάρη (44 ετών), που πήγαινε τη γυναίκα του στο νοσοκομείο να γεννήσει.
- Το ξυλοκόπημα μέχρι θανάτου του 31χρόνου διαδηλωτή στη διάρκεια της πορείας (απεργία 11/5/2011) από τις δυνάμεις καταστολής.
- Μαχαίρωμα Πακιστανού στη κοιλιά στα Πατήσια (ο νεαρός Πακιστανός πέθανε λίγο αργότερα).
Παράλληλα η διακίνηση και η χρήση ναρκωτικών στο κέντρο της Αθήνας, ο κάθε είδος χουλιγκανισμός, η διαφθορά της εξουσίας, η μεγαλοστομία, οι εκβιασμοί και το νταβατζιλίκι, η "φιλοσοφική" αρχή "μακριά από τον κώλο μου και όπου να 'ναι", η έλλειψη ελπίδας από το σύνολο του πληθυσμού έχει δημιουργήσει μια χαοτική κατάσταση.
Και πως αντιμετωπίζουμε αυτήν την κατάσταση; Οι περισσότεροι από εμάς την αντιμετωπίζουμε ή με αντικαπιταλιστική φλυαρία ή με ρατσιστική κλειστοφοβία ή με υπέρμετρο εγωισμό ή και με τα τρία μαζί (και βάλε...).
"Υπάρχει Ελπίς;" - ρωτούσε στο βιβλίο του ο Αντώνης Σαμαράκης. Υπάρχει κατά τη γνώμη μου, μόνο για να ανθίσει η ελπίδα και να βγάλει καρπούς, χρειάζεται το κατάλληλο έδαφος, την απαιτούμενη αγάπη και φροντίδα, περισσότερους "κηπουρούς" με γνώση και με διάθεση να συνεργαστούν μεταξύ τους.
Μέχρι τότε ας αντιμετωπίσουμε τη χαοτική κατάσταση στην πόλη, με αλληλεγγύη, με τους φίλους μας, την παρέα μας, την οικογένειά μας, αλλάζοντας καταναλωτικές συνήθειες και συμπεριφορές που μας επιβάλει το σύστημα, ανακαλύπτωντας νέες αξίες, δίνοντας κουράγιο ο ένας στον άλλον.
Κώστας Φωτεινάκης
http://www.xpolis.blogspot.com/
