Η απόφασή μου να ψηφίσω το μνημόνιο ήταν από τις πιο δύσκολες αποφάσεις που έχω κληθεί ποτέ να πάρω. Μιλώντας καθημερινά με τους συμπολίτες μου στην Περιφέρεια Αττικής βίωσα τον προβληματισμό και την αγανάκτησή τους, πολλές φορές, για τη μνημονιακή πολιτική που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα, ταυτόχρονα όμως ένοιωσα και την αγωνία των περισσοτέρων για μια Ελλάδα χρεοκοπημένη χωρίς αύριο. Ως νέος βουλευτής μπήκα με όνειρα να προσφέρω στους συμπολίτες μου που με εμπιστεύθηκαν και αντιμετώπισα ένα κυκεώνα προβλημάτων που απαιτούσε άμεσες και δύσκολες λύσεις. Να τα παρατήσω ήταν ο εύκολος δρόμος αλλά καθήκον και ευθύνη ήταν να παλέψω ακούγοντας τη φωνή και τα προβλήματα των πολιτών της Περιφέρειας Αττικής αλλά και αυτά που περνάει η χώρα μας.
Σήμερα, δυο χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο δεν έχει ακουστεί μια συγκροτημένη πρόταση που να βγάζει τη χώρα από το αδιέξοδο, κάτι που θα έδινε επιχειρήματα ακλόνητα και να καταψηφίσω τη δανειακή σύμβαση. Πολλά από όσα περιλαμβάνει το νέο μνημόνιο είναι δυσβάσταχτα για τον έλληνα εργαζόμενο αλλά η έξοδος της χώρας από την Ευρωζώνη σημαίνει φτώχεια, χρεωκοπία της Ελλάδας με ανυπολόγιστες συνέπειες.
Ένα τόσο κρίσιμο διακύβευμα απαιτούσε εκ μέρους μου συνειδητή και ξεκάθαρη βούληση, πέρα από κάθε προσωπικό συμφέρον αλλά και πέρα από οποιαδήποτε κομματική πειθαρχία. Το όχι ήταν ευκολότερο, το ναι σαφώς πολύ δύσκολο, ιδιαίτερα όταν πλήγεται ο φτωχός έλληνας και η μεσαία τάξη.
Εύχομαι και ελπίζω σε εύλογο χρονικό διάστημα οι θυσίες του ελληνικού λαού να έχουν χειροπιαστό αποτέλεσμα με την ισχυροποίηση της χώρας στην Ευρωζώνη και την αλληλεγγύη των εταίρων μας ακλόνητη, έτσι ώστε να πορευτούμε αργά αλλά σταθερά σε δρόμους ανάπτυξης. Ανάπτυξη η οποία και θα φέρει νέες θέσεις εργασίας για τους νέους μας, δημιουργικότητα και επιχειρηματικότητα στο μέσο Έλληνα και μια Ελλάδα δυνατή σε κοινούς δρόμους και σε συνεργασία με τα υπόλοιπα σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη.
