Αυτή η βόλτα έμοιαζε χωρίς επιστροφή... Στο τελευταίο σκαλί προσπάθησα να αντισταθώ... Με κλώτσησε δυνατά μα δεν πόνεσα. Πόνεσα που ο Ντίνος μου δεν ήταν εκεί να τον δω...
Μετά ήρθε το κρύο... κρύο... πείνα και δίψα... και ένιωσα τόσο μόνος και φοβισμένος... Πόσο άδειος νιώθω χωρίς το λουρί του Ντίνου μου, χωρίς το χάδι και τα γέλια του...!!!
Του άρεσε να χαϊδεύει τη μουσούδα μου και να βλέπει την ουρά μου να κουνιέται πέρα δώθε.... Προσπάθησα πολύ καιρό να τον βρω.... μα δεν τα κατάφερα και νομίζω πως δεν θα τον βρω ποτέ ξανά...
...Κι όταν γίνεται νύχτα έρχεται κρύο... Κι όταν γίνεται μέρα νιώθω πείνα...
...Μα βρήκα κι άλλους σαν εμένα... σκύλους και γάτες που μας περιφρονούν και μας αποκαλούν ΑΔΕΣΠΟΤΑ...!!! Μα δεν γεννηθήκαμε όλοι αδέσποτα... Πολλά από εμάς μας εγκατέλειψαν γιατί βαρέθηκαν τα χάδια μας, γιατί δεν καταλάβαιναν πια τι σημαίνει το κούνημα της ουράς μας...
Συγχωρέστε μας που ορισμένες φορές σας ικετεύουμε για λίγο φαγητό και λερώνουμε το δρόμο σας με σκουπίδια κατά το ψάξιμο μιας μπουκιάς... Συγχωρήστε μας που σας ζητάμε λίγο χώρο σε αυτό τον κόσμο... Τον δικό σας...!!!
Και τώρα πάω να ξαπλώσω κάτω από εκείνη τη σκάλα... Κάποιος καλός κύριος μου έδωσε ένα κομμάτι κρέας... μα... από την ώρα που το έφαγα δε νιώθω καλά... Πονάει λίγο η κοιλιά μου... τα μάτια μου κλείνουνε και θαμπώνουν... αλλά δε νυστάζω... Τα πόδια μου λυγίζουν μα δε νιώθω κουρασμένος...
Μα πάλι πριν αποκοιμηθώ το Ντίνο μου σκέφτομαι"
Εύα Κυριακίδου
Εφημερίδα "Άποψη" (αδέσποτος τύπος)
